درباره سعید شریفی

فروردین سال شصت و سه بود که با دوربین   Canon av 1 که پدرم چند ماه قبلش از ژاپن آورده بود خیلی اتفاقی شروع به عکاسی کردم، با دیدن عکسهای اولین حلقه که گرفته بودم خیلی زود علاقه مند به عکاسی شدم.

چیزی نگذشت که کارمو  در عکاسی  باربد که نزدیک خونمون بود (چهار راه هوابرد) مشغول شدم. آقای محمد جمالی و شاپور کروبی صاحبان عکاسی بودند که با من مثل فرزندشون بودم  و خیلی چیزها در مدت  شش سالی که در آنجا فعالیت داشتم آموختم.

سال 1363 عضو انجمن سینمای جوان شدم و افتخار شاگردی استاد منصور صانع رو پیدا کردم.

دریافت جایزه  بهترین دید عکاسی در سال 1367 انگیزه خیلی جدی برای برداشت قدم در عرصه هنر عکاسی من شد.

تقریبا تمام زندگی من شد عکاسی، عکاسی هیچ وقت شغلم نبود، عکاسی عشقم بود.

با تمام مخالفت خانواده آتلیه خودمو راه انداختم و تمام تلاشمو کردم تا از بهترین ابزارها استفاده کنم هرچند تهیه کردنش سخت بود.

آنقدر سرگرم کار شدم که نتونستم وقت زیادی برای مسابقه ها و جشنواره ها بزارم.

اما در این میان موفق شدم چندتا نمایشگاه با دوستانم برگزار کنم.

اما شاید بهترین اتفاق زندگی من زمانی بود که تونستم به عنوان  مدرس چند دوره آموزش داشته باشم و خوشحالیم از رضایت هنرجویان در پایان دوره بود.

برای ادامه فعالیتم کسب مقام اول بخاطر بهترین دید و کادربندی در جشنواره سینمای جوان در سال ۶۷ به من انگیزه زیادی داد.